Gaurkoan, nire irakasle ohi bati egindako
elkarrizketari buruz hitz egingo dizuet. Pablo Urrestarazu , nire L.H.ko irakaslea
eta lau urte jarraian nire tutorea izan zena. Urteak betetzean eta zure
ikasketak aurrera doazen ehinean, inolaz ere ez dira ahazten garai batean
unkitu gintuzten irakasleak, horrenbeste gai eta balore erakutsi zizkigutenak,
horrenbeste miresten genituenak. Pablo Anoetako Herri Ikastolara irtsi zenean
orain dela hamar urte, gu izan ginen bere lehen ikasleak. Hasieran nahiko
urduri hasi zen baina denborarekin oso eroso sentitu zen gure gelarekin, oso
talde txikia ginen.
Aspaldian ez genuen elkar ikusten eta benetan
atsegina izan da elkar bizitakoa gogoratzea, berak alaitasun eta energia asko
transmititzen baitu. Ogibide honi buruz elkarrizketa hastean gauza positibo eta
politenekin hasi nahi nuen, asko baitira Pabloren ustetan, nahiz eta txarrak
ere bazituela azpimarratu zidan.
Irakaslea zenetik gauza polit asko gertatu
zaizkiola esan zidan baina gure gela beti oso gogoan duela esan zidan, “ lehen gela ez da ahala nola ahazten, oso
berezia izan zen eta konfiantza ugari irabazi nuen nigan”. Bestalde, berak
oso gogoan du gure gelak L.H.6 amaitzean egin genion oparia; tarta handia eta
kartulina bat ikasle guztien sinadurekin. Pablori poztasun handia sortzen dio “bere gelatik pasatako ikasleak aurrera egin
dutela ikusteak eta horietako batzuk gainera nire bide bera jarraitzea”.
Ogibide guztietan bezala, gauza txarrak ere
bazeudela azpimarratu zidan, hau da, berarentzat bere irakaskuntzan zehar
zailak izan diren uneak. Berak dioenez, “ume baten etxean gauzak oker
doazenean, ikasgelan berehala nabaritzen da” . Orain dela pare bat urte,
horrelako kasu bat izan zuen bere gelan, ume hari gurasoek ez zioten arreta
berezirik prestatzen eta askotan gosaldu gabe, erdi lo, … joaten zen gelara. Ume honek “niregan
konfiantza handia hartu zuen eta gauza ugari kontatzen zizkidan, bere
ezpainetatik ateratzen zen esaldi ohikoena: gurasoak ez didate kasurik egiten,
ez daude inoiz etxean”, Pablok dioenez egoera hauek zailak dira errudunak ez
baitira umeak, gurasoak baizik. Egoera hauek gainditzeko gainontzeko irakasle
eta espezialistei laguntza eskatzeko aholkatu zidan Pablok, denen artean adostu
behar delako nola tratatu ume hori, ikasleari erabateko babesa eman behar zaio,
beti ere distantziak neurtuz.
Irakasleok jasotzen
duten formazioari buruz Pablok, “gaur
egun, irakasle formazioan garrantzi asko ematen zaio talde lanari, motibazio
teknikei, komunikazioari, etab. Baina badira, oraindik ere, formazioan lantzen
ez diren eta irakasle baten egunerokotasunean beharrezkoak izaten diren zenbait
aspektu. Irakasle berri batek, gurasoekin mantentzen dituen lehen bileretan,
zailtasunak izaten ditu, adibidez”. Pabloren ustetan interdisziplinitatea
unibertsitatean gehiago landu beharra dago, eta talde lanak hezkuntza munduan
izugarizko garrantzia duela azaldu zidan.
Gogo eta kuriositate
handia nuen galdera hau egiteko, zer behar du irakasle on batek? Irakasle
batek, ona izateko, gauza askoren arteko nahasketa baten jabe izan behar duela
azpimarratu zidan. Alde batetik, gauza askoren gaineko ezagutzak izan behar
ditu, jokaerak ere garrantzia du, beraien hezitzaile nagusiak baikara.
Beraiekiko sentimenduak sentitzea normala da. Baina beti argi eduki behar da
irakasleak garela, distantzia bat mantendu beharra dagoela. Komunikaziorako
dohainak izatea ere garrantzitsua da, ikasleekin ondo konektatzeak sekulako
garrantzia du, horrek, egunerokotasuneko lanean isla izango baitu. Gainerako
irakasleekin ere komunikazio ona mantendu beharra dago, honek etengabekoa izan
behar du, ikasleen artean sortu daitezkeen arazoak ekiditeko garrantzitsua
zelako azaldu zidan Pablok.
Elkarrizketa amaitzeko,
galdera berezi bat prestatu nuen. Jakina da irakasle askok estres maila handia
izaten dutela eta askotan ogibide hau alde batera uztea erabakitzen dutenak,
horregatik ilusioa mantentzea erraza al zen galdetu nion Pablori. Berak pertsonalki
“ilusioak beti dirau, erabat bokazionala
baita” erantzun zidan,
berarentzat lan hau bizitzeko estilo desberdin bat da, etxeko lanak sortzen
dituen ogibidea baita. Hortaz, ezinbestekoa da lan hau benetan gustuko izatea
bestela oso zaila da estres eta presio hori jasatea. Horregatik bere ustetan
norbaitek autatzen badu lan hau, horren ezaguna egin den “bizitza onagatik”
ikasleen eta hezkuntza sistemaren kalterako izango dela dio. Ilusioa mantentzea
erreza da lan ez monotonoa baita.
Benetan baliagarria izan
zait elkarrizketa hau egitea, oso atsegina da esperientzia luzea duen irakasle
ohi eta irakasle izan nahi duen 18 urteko ikasle baten arteko bizipenak eta
dudek erantzuna izatea. Gauz ugari ikasi ditzazkegu unibertsitatetik kanpo,
kasu praktiko eta errealekin, oso erakargarriak baitira guretzat.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina